De laatste 2 weken in Engeland zijn volgepland met afscheid nemen van verschillende au pairs, die ik heb leren kennen in het afgelopen jaar. Afscheid nemen was best raar. Zeker de eerste, dat was ongeveer 1,5 week voordat ik wegging. Dan is het niet van ik zie jou een hele lange tijd niet meer, ook al is dat wel het geval. Dus Nederlandse nummer uitwisselen en hopen dat je in contact blijft (wat natuurlijk ook gedeeltelijk aan jezelf ligt).

Ook de laatste twee weken waren nog gewoon ‘normaal’ qua school met de kinderen. Elke ochtend om 7:30 weg en weer thuis om 16:30. Waardoor het werk ook gewoon z’n gangetje ging.

Het laatste weekend was wel erg apart. Op vrijdag was het een gewone vrijdag, kinderen kwamen thuis van school en lieten mij hun rapport zien en al het werk wat ze het afgelopen jaar hadden gedaan. Van het schrijven tot rekenen en andere onderwerpen.

Op zaterdag had ik de hele middag en avond Annelise en Lucas, omdat de ouders een bruiloft hadden. We zijn rond 12 uur uit lunchen geweest, om voor de laatste keer alleen met de kinderen even weg te zijn. Na de lunch zijn we door gelopen naar het park (laatste keer park), waar een soort van ‘strand’ gedeelte is. Het was heel warm dus een goed idee. De kinderen waren helemaal doorweekt en konden daarna weer opwarmen in de zon. Lucas ging naar het speeltuingedeelte en ik ging samen met Annelise in de zandbak een zandkasteel maken. Kon ik zelf ook weer even kind zijn. Toen we thuis kwamen, kwam omi even langs om ook van mij afscheid te nemen. Het was een hele geslaagde dag, een goed einde, hele dag met de kinderen die het afgelopen jaar zoveel in mijn leven zijn geweest.

Op zondag had ik als laatste dagje afgesproken met een au pair om afscheid te nemen. Dus om half 12 richting Richmond met de bus (laatste busreisje). We hebben 3 uur in een park langs de Thames gezeten, genieten van de zon, de gezelligheid en alles voor de laatste keer in mij opnemen. Alleen om 4 uur had ik een afspraak bij een tattoostudio. Want wat is nou voor mij het perfecte om te doen om dit avontuur af te sluiten. Precies een tattoo laten zetten. Ik was er al lang over aan het nadenken en dit wisten ook een paar mensen maar niet dat ik het zou laten zetten in Engeland. Dus 2 andere au pairs wisten ervan en voor de rest was het voor iedereen een verrassing (een goede?).
Daarna moest ik ook afscheid nemen van Clara, wat echt lastig was. Terug naar huis waar ik samen met de familie ging eten en we nog even konden kletsen en jawel ook afscheid nemen. Het is allemaal zo onwerkelijk. Maandagochtend vroeg mijn bed uit want moest met mijn 2 overvolle koffers en een rugzak naar het station. Omdat ik met de trein naar huis ging moest ik eerst naar King’s Cross. Waar ik kon overstappen op de eurostar. Het is echt heel fijn om met de trein te reizen, geen gedoe met douane in ieder geval niet zoveel als met het vliegtuig. Alles bij elkaar was ik ook aardig snel in Rotterdam. Waar mijn ouders en broer mij op zouden halen. Ik kwam daar aan en ik zag ze eerst niet, totdat ik mijn broer zag lopen maar wie was er ook. Suzanne!!! Wat ik totaal niet verwacht had. Super leuk dat ze gekomen was (thanks :)).

Ik ben nu alweer 5 dagen thuis maar het is nog steeds onwerkelijk, alles voelt nog steeds raar. Ik ben nog steeds met mijn hoofd in Engeland, soms heb ik het gevoel dat ik in Nederland ben voor vakantie en hierna weer terug ga. Natuurlijk ben ik blij om iedereen hier weer te zien, maar de mensen in Engeland ga ik ook missen. De familie, alle au pairs, mijn sport op donderdag ochtend, het hele leven daar, mijn tweepersoonsbed :) en natuurlijk niet te vergeten de hond. Ik kan wel zeggen dat au pair worden één van de beste beslissingen in mijn leven is geweest. Hoeveel ik heb geleerd, over mijzelf, over anderen, dat ik gewoon dingen moet doen en niet afwachten. Het afgelopen jaar heeft mij veel gebracht waar ik de rest van mijn leven mee door kan gaan.

Dit is waarschijnlijk ook de laatste blog die ik online zal zetten. Nu gaat namelijk het ‘normale’ Nederlandse leven weer beginnen. Naar school en stage, daarvoor nog even op vakantie en wie weet wat er allemaal nog gaat gebeuren. Iedereen die mijn blog heeft gelezen, bedankt. Het was altijd fijn om te weten dat mensen met je meeleven en het leuk vinden om je verhaal te horen. Dus alle reacties zijn zeker gewaardeerd. Misschien tot snel!! (en nu gewoon weer in Nederland).